Toen ik dertig, veertig en vijftig was, werd ik geconfronteerd met de dood.
Mijn vader overleed aan kanker. Mijn zoon overleefde leukemie. En mijn broer met verstandelijke beperking overleed aan zijn aangeboren hartafwijking. Alle periodes heb ik als zeer intens en intiem ervaren. Mij zo bewust van mijn gevoelens. Zo bewust van wat er voor mij toe doet.
Ik herinner me de maand december dat mijn vader het leven zo moe was. Dood wenste, maar niet dood ging. Hoe ik elk bezoek een lach kwam brengen. Gewoon door een verhaal van die week net iets aan te dikken. Ik herinner me hoe mijn vader intens waarnam, als een klein kind, en daar zo van kon genieten. En ik herinner me de tegenslag van het rauwe verdriet dat met zware schokken door mijn lijf heen ging. Het afscheid van mijn vader. Het besef dat ik hem nooit meer tegen kom en hij mijn kinderen niet zal zien.
Ik herinner me hoe diep verbonden ik was met mijn zoon. Er was geen spielerei, alles was wezenlijk alles werd besproken. Tot steriel worden toe, rare gesprekken met een tien jarige. Ik herinner me kerst, wij met zijn vijven in Leiden, vlak voor de transplantatie. Mijn zoon at steriele rodekool uit de vriezer, wij aten rode kool uit de supermarkt. Twee kinderen achter het raam met pappa, en ik met onze zoon in de steriele ruimte.
En ik herinner me mijn broer, de stille band die we samen hadden. Verbonden door muziek, aanraking, ogen, zonder woorden, want die had mijn broer niet.
En als ik dit allemaal zo achter elkaar zet, zijn het allemaal vormen van intense liefde.
Ik heb een merkwaardige eigenschap; als ik heerlijk wegzak in mijn eigen pianospel en zang, ben ik vaak in gedachten een dierbare van mij aan het begraven.
Iets wat ik heel graag mee wil geven en door wil geven, gaat over de schoonheid en de liefde die zo intens en intiem is, om en nabij de dood.
Dood is meer dan angst en pijn. Naast het verdriet is er ontzettend veel liefde. Omarm haar.
Een uitvaart is het betuigen van liefde, een ode aan je dierbare.
Margaretha