Vandaag kom ik terug van mijn werk Naast werken met klei, werk ik ook in de zorg. Ik val in, bij mensen met een verstandelijke beperking, helpt ze in en uit bed. Help ze met eten en douchen.
Vandaag ben ik met Sjon, een man met down syndroom en nu dementerend, zijn lijf verstijfd, hij kan niet meer lopen niet meer praten. Zijn onvrede toont hij met knijpen en stompen. Ik ben een beetje op mijn hoede voor hem. Als we hem helpen doen we dat met zijn twee begeleiders.
Nu hebben ze iets nieuws voor hem bedacht. Aan het einde van de dag krijgt hij hand massage, en dat mag ik doen. ..Wowh.! Ik zoek massage olie en vind een flesje bodylotion, ook goed. Ik neem een krukje en pak zijn handen. ...massage...Heb je daar zin in Sjon. Ik wrijf over zijn handen, het voelt wat ongewoon. Dan hou ik zijn handen gewoon vast, na een tijdje wriemel ik mijn duimen in zijn vuisten.
En ....als iemand juist daar bang en verdriet van wordt, kun je ook aanraken op afstand. Er zijn zoveel manier van verbinden, zoveel manieren van liefde laten stromen. Nu de tijd zo turbulent is.
We kijken elkaar aan. Ik zet een muziekje op, op mijn telefoon, Charles Aznavoer zingt dat hij geen spijt heeft. Ik praat tegen Sjon. Ik bevestig hem, ja...zo is het. Sjon kijkt terug. Geef geluiden van zachte onvrede, van verdriet. Ik raak zijn wang aan, zijn lippen.
Ik verschuif mijn kruk zodat mijn hoofd vlakbij zijn hoofd is. Hij treurt, ik volg hem.... hij is moe, verdrietig. Hij laat zijn hoofd in mijn handen zakken. Dan zet ik een Ave Maria voor hem op.
Door mijn hoofd gaan beelden die ik daarvoor op de t.v. zag in de huiskamer. Klimaat-crisis, insecten die toenemen, de rol van de mens, allerlei sombere verwachtingen. Ik denk aan een vriendin die ik vanmorgen aan de telefoon had, over Corona en rare verhalen over testen die dingen in je hersenen zouden zetten.
En met de nieuwe Corona maatregelen zit ik nu voor het eerst met een mondkapje op mijn werk. Geen idee wie gelijk heeft. De politiek of de onderstroom. En daar wil ik me helemaal niet mee bezig houden. Ik wil mijn vertrouwen blijven voeden.
Ik moet denken aan mijn moeder die ik gisteren weer een heerlijke massage heb gegeven.
Ze is 91 inmiddels. We praten er over, dat we dit niet willen missen. Ik zeg tegen haar, dat ik hoop dat ze op een gegeven moment niet meer uit haar bed opstaat of tijdens het lezen haar ogen toeslaat. Ik wens voor haar dat het zacht mag zijn,
Ze hoeft geen 95 te worden, zegt ze, ze wil nu leven. Kwaliteit van leven, we zijn het zo met elkaar eens.
Quality time ik kijk Sjon aan, zijn dierbare zijn al overleden.
Hij treurt, we zijn samen.
En ....als iemand juist daar bang en verdriet van wordt, kun je ook aanraken op afstand. Er zijn zoveel manier van verbinden, zoveel manieren van liefde laten stromen. Nu de tijd zo turbulent is.
PS....en natuurlijk heeft Sjon een andere naam.
Comments