Ik heb vrienden .....nu twee jaar verliefd, gek op elkaar...ze passen zo prachtig bij elkaar....
Als je verliefd bent, voel je je in de zevende hemel. Je voelt compleet, je voelt dat je de hele wereld aan kunt. Het lijkt dat de ander, jou ontbrekende deel aanvult, waardoor jij nu kunt vliegen. Jij in flow bent. Jij de leukste bent, vol van zelfvertrouwen en eigen waarde alles aan kan pakken wat je wil. Alles lijkt te lukken, alle twijfel is verdwenen. Verrukkelijk...dat is wat liefde of verliefdheid kan brengen.
En nu zijn deze twee vrienden twee jaar bij elkaar....het glanzende laagje gaat qrakuleren.
Er komen barstje in...de oude onzekerheid steekt af en toe de kop op.
Paniek...niet goed genoeg te zijn..angst afgewezen te worden...pijn...buiten gesloten te worden.
En zij ging met haar angsten en paniek naar hem toe....en hij wist niet hoe te reageren.
Hij verstarde....wat is dit nu. Versteend keek hij naar zijn prinsesje, Wat gebeurt er met haar, wat moet ik doen? Nee, die vraag kwam niet eens in hem op, hij verstarde, handelingsverlegen, niet wetende wat te doen. En zij.., die aanvoelde dat het nu wel kon, dat ze nu wel iets van haar kelderleven kon laten zien, veegde zich zelf weer bij elkaar. Ze voelde wel verwijdering.
En het leven gaat weer gewoon verder.
Een maand later. Zij belt hem op, hoe gaat het? .... “ach ja, gaat wel” , zij hoort iets in zijn stem. Wat is er? Hij wil het niet door de telefoon zeggen. Hij neemt de auto naar haar toe.
In de tijd dat hij naar haar toe rijdt, begint bij haar angst te groeien. Wat is zo groot dat hij het niet door de telefoon durft te zeggen. “ hij wil bij me weg, hij heeft een ander, hij wil niet met zo’n raar prinsesje”.
Een half uur later is hij bij haar. Hij zoekt naar woorden om te vertellen over zijn slapeloze nacht.
Over zijn onzekerheid. Over zijn angst niet op zijn plek te komen. Niet zijn richting te vinden, wat hij wil doen met zijn professie. Zij hoort hem niet, haar oren zijn geblokkeerd door angst. Zij is niet hier, ze is weg van deze plaats. Ze is er nog wel. Ze zit wel op de stoel en ze praat tegen hem. Maar ze is er ook helemaal niet.
Ze hoort zichzelf zeggen; ja, misschien moeten we niet meer verder gaan.
Misschien is het beter dat we elkaar een tijdje niet zien.
Ja, misschien is dat wel het beste, zegt hij
Wezenloos nemen ze afscheid van elkaar.
En de dagen erna vertellen ze zich zelf..
Het zat toch niet goed. ....Hij wilde mij controlen
Het zat toch niet goed......Zij was altijd weg.
Het zat toch niet goed.....We hielden niet van elkaar
Ik mocht dit delen van hun. Dit is zo universeel. Dit is zo....wat er vaak gebeurd.
Het gebeurt, dat mensen niet voorbij deze drempel komen. Één van de eerste poorten van een relatie. “Ben je er, als ik je nodig heb. Kun je er voor mij zijn, als ik het even niet meer zie zitten”.
Heb jij ooit geleerd van je ouders of op school. Wat je dan kunt doen.
Hoe je er kunt zijn voor een ander. Gewoon door aanwezig te blijven.
Hoe je er kunt zijn voor een ander, terwijl je eigen angsten en verdriet ook aangeraakt worden.
Het is oké lief, ik ben hier. Ik zie dat jij nu verdrietig ben , angst heb, pijn voelt. Het is oké. Laat het maar komen.
Laat de tranen maar rollen.
Ik ben hier
Heb je geleerd hoe je aanwezig kunt zijn. Zonder het op te lossen. Er gewoon op te vertrouwen, dat deze golf ook weer voorbij rolt. Er op te vertrouwen dat zij of hij krachtig genoeg is om haar eigen draken in de ogen te kijken, maar nu vandaag net even bezweken is.
Misschien heb je de neiging om een arm om iemand heen te leggen, zakdoeken te pakken, water te gaan halen. Dat hoeft allemaal even niet. Blijf hier, blijf bij mij. Ik ben in de kelder, ik ben bang voor het donker. En het is goed.
Een arm om iemand heen, kan iemand in zijn slachtoffer rol duwwen.
Een zakdoek of water halen, kan iemand afleiden van de pijn die nu gezien wil worden en misschien los gelaten wil worden.
Geef iemand de tijd, zolang als hij of zij nodig heeft. Emoties duren eigenlijk maar 90 sec.
Als ze helemaal geleefd mogen worden. Daarna komen er verhalen in je hoofd die rekken.
Dat het altijd al zo was, dat er niets deugd...Geef niet, dat doet een hoofd. Dat is oké, daarom duurt zo’n bui van loslaten langer dan 90 sec. Daarom kun je daarna een beetje onwezenlijk voelen.
Als de bui opgeklaard is, kan het tijd zijn voor water, zakkedoeken en een arm om iemand heen. Poeh hé, dat was wat.