Ik zit in een achtbaan. Ik had in september met mijn vriendin Janneke Janssen een afspraak.
Geef jij maar aan wanneer, want ik heb zeeën van ruimte. De werkelijkheid bleek dat ik het nog nooit zo druk gehad heb . En het is heerlijk. Het is niet te geloven hoeveel activiteiten je in een dag kan stoppen. Hoeveel je kunt doen en kunt creëren. Ik bruis ervan. Al moet ik zeggen dat ik ook een week omgevallen was, en alle woorden en inspiratie verdwenen waren. Oké dat was er ook.
Dan maar een week omvallen. De broodnodige dingen doen en verder niets. Eten drinken slapen.
En heerlijk genoeg ging daarna de creatiekracht weer aan. Sjouw ik met hout en stenen op het dak van mijn zoon. Luister ik vol aandacht naar de verhalen op mijn werk. En speel ik met vreugde op mijn laptop met Canva en Wix om in woorden en kleur mijn werk te vertellen. Wat ik breng, voor wie en wat je daar aan heb.
Zo raas ik door door de maanden, tot december heb ik een coach Saskia van der Krift die mijn begeleid. Ik wil haar optimaal gebruiken.
Iemand vroeg me van de week, heb jij nooit een burn out gehad…hmmmm.
Ja, ik heb wel twee keer iets meegemaakt wat daar op leek.
Ik heb 2 jaar voor de klas gestaan als docent. Op vier scholen. Per week zag ik 500 kinderen, die een uurtje handvaardheid of teken les van mij kregen. Mijn dagen begonnen en eindigde in die tijd met tranen. Regelmatig meldde ik me ziek. Totdat ik de directeur opbelde en zei; ik ben niet ziek, ik kan het gewoon niet aan.
Ik was gek op die kinderen. Het was midden in Rotterdam, in de wijk die op televisie kwam om aan te geven dat het niet goed ging met Nederland …armoede.. drug…woningnood
Ik was gek op die kinderen en had ze heel graag verder geholpen. Naar ze geluisterd, waarom ze zo liepen te klieren. Maar dan had ik veel meer tijd nodig en veel minder kinderen. Mijn tool werkt niet als ik een uur voor de klas sta. Dan kan ik me niet verbinden met de kinderen.
Ik denk dat je opbrand op je werk, als je werk je niet voed.
Als jouw vaardigheden niet aansluit bij waar je bent.
Als je geen waardering ontvangt voor wat jij doet.
En ….als je probeert alle ballen hoog te houden.
Dat herinner me een andere periode. Toen ik dertig was, ik had 2 zoontjes, 2 banen, 2 huizen, 2 opleidingen. Mijn knieën wilde niet meer. Leunend op mijn armen kon ik mezelf de trap af slingeren. Hoe ik naar boven kwam weet ik niet meer. Lopen ging heel moeizaam was enorm pijnlijk. Ik werd letterlijk stil gelegd. De dokter wist niet wat ik had. Het ziekenhuis was een lange wachtlijst. Ik ben toen noodgedwongen dingen gaan schrappen en thuis gaan zitten. Mijn knieeën insmerend met ‘kampong manis olie’. Rouwend over dat ik nu nooit meer hoog in de bergen kon wandelen. Afscheid nemend van de verrukkelijke bewegelijkheid van mijn benen als ik dans als ik wandel. Zachtjes aan verdween de pijn, doordat ik rust had genomen.
Nu vandaag ben ik verrukt over, hoeveel werk ik kan verzetten.
Als mijn bezigheden me voeden. Ben ik blij en dankbaar met mijn lijf die dit allemaal pijnloos ondersteunt.
Comments