Ik leef al een maand op mijn “eiland”. Met 5 grote kinderen. De kinderen doen hun studie vanuit de slaapkamer. De taken in huis zijn herverdeeld. Zo zijn koken en eten kopen favoriet. Prima, dan was ik af en poets de w.c. , zo kom ik al weken niet van mijn erf.
Mijn moeder woont een uur rijden bij mij vandaan, daar kom ik normaal maar eens in de maand. De laatste keer belde ze me op. Blijf jij maar even thuis want jij woont in de brandhaard. Klopt...mijn zoon was ook nogCarnaval wezen vieren in Tilburg, toen bekend werd dat Corona Nederlandhad bereikt. Dus, vanaf die tijd bel ik wat meer met mijn moeder. Twee weken later, heeft Corona ook Schipluiden bereikt Mijn moeder vertelt aan de telefoon, dat mijn zus die taxichauffeur is, een Corona-patiënt in de auto had.
Ze vertelt ook over de de nieuwe vriendin van mijn broer, zo’n leuke lieve meid. Ze werkt met verstandelijk gehandicapten, net zo als jij. De woning boven haar, hebben ze Corona, “dus ik komt niet meer op de koffie bij u”, zei zij
Een week later komt deze vriendin gezellig een bosje bloemen brengen Ze wil het aangeven, over het balkon. Dat vind mijn moeder niks. Kom maar gezellig binnen dan drinken we een kopje koffie Zo lopen mijn broers en zussen die vlakbij mijn moeder wonen in en uit.
Gisteren vroeg ik aan mijn moeder, hoe sta je er vandaag in? We deelde met elkaar, hoe we de maatregelen uitvoeren.
Voor mij zelf, ik en mijn kinderen en mijn lief, komen we al een maand niemand lijfelijk tegen. Een van de jongens doet eens in de week boodschappen, en verder zijn we thuis. Mijn moeder heeft zich ook veilig terug getrokken in haar huis. Gaat alleen elke ochtend met haar rollator naar de supermarkt, dat wil ze graag, “dan blijf ik in beweging”. Ik hou van deze eigenwijze gerijdheid. Ze is 90, en dat is ze op deze manier geworden, door zo haar eigen dingen te doen.
Als we zo onze gewoontes van de afgelopen weken naast elkaar leggen, besluiten we dat ik best wel een kopje thee kan komen doen. Ik rij meteen naar mijn moeder. Bij binnenkomst, natuurlijk geen dikke knuffel. In het voorbij lopen tikt ze me wel op mijn wang, zoals een ondeugende schoolmeisje dat doet.
We drinken thee en vertellen onze belevingen van afgelopen week.
Oh, ja, ik heb weer zo’n last van mijn oor, en vorige keer kon jij dat zo goed behandelen. wil je dat weer doen........ Ach ja, wat nu..... Ze heeft er echt last van, het geeft ook zo’n raar geluid in haar hoofd.
Ik een fractie passeren mijn gedachten van de afgelopen week; “ wie denken ze wel dat ze zijn om mijn contacten te kunnen controlen” “ wie denken ze wel dat ze zijn, ons op te sluiten in ons huis” “ is het gevaar echt zo groot” “Is afstand houden, en beschermen, beschermen , beschermen , echt beter dan huid contact” “ is angst beter dan liefde en nabijheid” “ van wie kan ik afgelopen weken Corona hebben gekregen ?”
Ik overweeg en ga ik gewoon het oor van mijn moeder behandelen Ik was nog eens mijn handen, ik weet niet zo goed waarvoor, maar toch Zij gaat liggen, ik druppel, en trek en masseer aan het oor De druppels moeten 10 minuten intrekken. Zal ik meteen even je voeten masseren, dan gaat de tijd vanzelf voorbij. We genieten beide, van geven en ontvangen. We genieten beide van samen zijn Na het druppelen gaat ze op de andere zij liggen en loopt het oor leeg.
Ik haal thee, en ga dicht tegen mijn moeder zitten op de bank. We genieten na. Blij dat we samen zijn.
We praten nog wat over de afgelopen week en over mijn broers en zussen Mijn moeder heeft zeven kinderen en ieder kind komt iets anders brengen. De een poets het balkon, de ander doet de geldzaken, iemand maakt de deurbel er is iemand die met bloementjes in de weer is, en zelf houdt ze graag de regie. Blij met zoveel variatie van haar kinderen.
(Hi hi, ze heeft wel eens een huishoudelijke hulp gehad....voordat ze kwam maakte ze dan eerst zelf even het huis schoon)
Comments