Gisteren gewerkt met een moeder die haar kindje verloren is, na 6 maanden zwangerschap. Ik noem haar Suzan, ze heet anders. Ik had gevraagd of ze haar laarzen aan wilde doen, zodat we door de bossen konden stappen en het is momenteel nat in het bos en kans op regen. We wandelen 2 uur, regen jas aan.
Het is een druilende regen.
Eerst lopen we in stilte. Beetje onwennig om naast elkaar te lopen en in stilte te zijn.
Het geeft dat je bij je zelf komt, Susan komt bij mij met haar verdriet. Ik leer haar om zelf met haar verdriet te zijn. Het verdriet is niet bij toverslag verdwenen. Dat is ook niet de bedoeling, ik geef haar mee, een manier van rouwen. Om te durven voelen, om door de pijn heen gaat.
Na de stilte vraag ik haar, te vertellen hoe het gegaan is. Hoe ze het begin voelde.
Wat ze gedaan heeft, hoe ze zich voelde. Waar ze vind dat ze dingen niet goed gedaan heeft.
Onze hersenen brengen ons vaak in een vreemd spoor dat ze je ergens de schuld van geven. Had ik maar...had ik dit maar niet gedaan, had ik dat maar wel gedaan.
Het is fijn om die dingen uit te spreken, om jezelf te ont-schuldigen.
En soms heb je iets gedaan wat zeker invloed gehad heeft, op het proces.
Het doet goed om schuld en schaamte in de ogen te kijken, om liefdevol en oordeelloos naar jezelf te worden. Susan vertelt, soms komt ze niet uit haar worden, schokt haar lijf, knijpt haar keel dicht. Soms rollen de woorden over elkaar heen.
Het bijzondere van wandelen is, dat je al in beweging bent. Het lijkt wel als of woorden dan makkelijker komen. De stiltes fijner zijn om te dragen. Tijdens de grote droevige doorbraken met veel tranen en schokken, ben ik dichtbij Susan. Ik heb haar van te voren vertelt dat ik haar niet op mijn schouder uit laat huilen, omdat de troost dan bij mij vandaan komt. Je mag je zelf omarmen ik ben bij je, vlakbij je, je hoeft het niet alleen te doen. Dit is voor mij om je bij je innerlijke wijsheid te brengen. We stappen weer door. Ze vertelt over hoe het kindje ontstaan is, over haar vriend, over de liefde.
En dan komt er weer een stuk teleurstelling voorbij. Afstand met haar vriend, ze weten elkaar niet te vinden. Hij is heel lief voor haar, maar ze durven het er niet echt over te hebben. Bang voor...ja, waar zijn we dan eigenlijk bang voor. We onderzoeken het. Susan wat gebeurt er als je met elkaar zou gaan spreken. Angst om geheel overrompeld te worden door verdriet, in een bodemloze put te komen. Verwijten naar elkaar uit te spreken. Elkaar de schuld geven.
Het ruimt op voor Susan, het verheldert. We stappen door. Stilte. We genieten van de stilte van het groen om ons heen, van de regen die tikt in de plassen, met je laarzen door de plassen dat vond ik als kind al zo heerlijk. En...hoe reageert je omgeving, wat zegt je moeder, wat zegt je vriendin? Ze vertelt over haar nichtje waar ze dik mee bevriend is, die ook zwanger is, en die zegt.“Maak maar gauw weer een babytje”. Haar moeder die elke keer met lekkers en een soepje aan komt, als of ik ziek ben. In het begin kreeg ik veel bloemen.
En nu is het stil. Mensen appen me niet meer, het lijkt wel alsof ze me ontwijken.
Hoe is dat voor je Susan, ja...pijnlijk, ze vertelt over eenzaamheid en vervelling.
Ze wordt boos, ik ben niet ziek, ik ben niet besmettelijk. Haar irritatie over Corona vliegt naar buiten. Wat zou jij willen? Ik wou dat iedereen eens ophield met advies te geven.
Ik wou dat ik gewoon weer op een verjaardag kon zitten en ergens anders over praten.
Ik wou dat Petra weer kwam om samen te gaan winkelen. Zo kreeg Susan allerlei dingen helder die ze wil.
Als we bij mij thuis komen zet ik thee, maak ik lunch. Ik geef Susan pen en papier om haar wensen en inzichten op te schrijven. We eten, en spreken even heel ergens anders over onze hobby’s. Ik rij paard en speel piano, Susan heeft een hond die allerlei kunstjes kan. We lachen om de dollen pogingen, om hem die kunstjes te leren.
Ik ruim af, Susan dwaalt door mijn tuin en snuffelt in mijn atelier. Lekker even een kwartiertje niets.
Ik ga naar mijn atelier. Mijn werk tafels zijn aan de kant geschoven de vloer is leeg en schoon. Ik stel voor om onze schoenen uit te doen. Ik zet zachte muziek op. En begin zacht te wiegen op de muziek. Ik nodig Susan uit om ook te bewegen. Gewoon zoals het gaat. Ik vertel haar dat als dieren grote schrik hebben ervaren. Een haas die oog in oog staat met een hond of een auto die over hem heen kan rijden verstijft. Daarna weg rent en zijn lijf schudt. Hij schudt de verstijving uit zijn lijf. Rouw en verdriet kan ons ook zo laten stagneren. Alleen maar suf op de bank liggen. Net-flix kijken of niet eens dat. Alleen maar staren. Slap op een stoel naar buiten kijken.
Dans brengt je in beweging. Zet een zacht muziekje op, en beweeg.
Het hoeven maar kleine bewegingen te zijn.
De muziek laat ons wilde bewegen. Ieder op zich, ieder in zijn eigen binnenwereld. De muziek laat haar wenen, de muziek laat haar schommelen, de muziek laat haar troosten.
Ik heb nu ook de muziek opgezet. Een rustig zacht muziekje. Waar na een meer uitgesproken stuk, tot een droevig traag stuk. We dansen en bewegen. Als ze wilt kan ze een doek voor je ogen binden zodat ze nog minder last heeft van afgeleid te worden.
Zo kun je nog meer in je eigen binnenwereld zakken. De doeken leg ik hier neer. De muziek wordt heftig en force, toccata en fuga van Bach vult de ruimte. De muziek laat ons wilde bewegen. Ieder op zich, ieder in zijn eigen binnenwereld. Ik dans mijn dans, wat vaak aanstekelijk werkt om voorbij de schroom te komen. Susan danst haar dans, ze heeft het sjaaltje voor haar ogen wel gepakt houdt het bij zich. De muziek laat haar wenen, de muziek laat haar schommelen, de muziek laat haar troosten. En dan is het tijd voor Queen, show must go on. Waarbij ik me altijd vergis en live must go on in typ.
We zingen mee, we vullen ons met moed en leven. Viva la vida.
En dan is het genoeg er mag weer rust komen een zacht afsluitend muziekje, thee.
Chocola. In stilte drinken we, luisteren we naar muziek.
Ik pak een matrasje Susan gaat er op liggen. Ik vul de kachel met wat hout, het is toch een beetje frisjes. Ik masseer haar rug haar schouders haar hoofd haar benen en eind bij haar voeten. Sla een plaid over haar heen en drink thee. Ik schilder een klein aquarelletje voor haar ter herinnering. Schrijf de naam van haar kindje er op.
Terwijl Susan heerlijk bij zich zelf is.
Als de dag voorbij is geef ik Susan een dikke knuffel.
We bedanken elkaar voor de fijne dag samen. Half soezend rijdt ze naar huis
Een mooie dag om op terug te kijken, een fijne vlinder-ceremonie.
Dankbaar dat ik dit mag brengen.