Martin was mijn twee jaar jonger broertje en eigenlijk is hij ook nooit ouder dan twee jaar geworden, al werd zijn lijf wel 48 jaar oud. Als engel geboren. Tenger, teer met een bos krullen.
En als engel had hij behoorlijk moeite met het aardse leven. Lopen deed hij pas toen hij drie was.
Zijn overgevoelige oren werden gek als er een brommer voorbij reed of als mijn moeder de stofzuiger aan deed. Hij streelde zijn trommelvliezen met de zachte geluidjes van scheurend papier. Of de verrukking van het getwinkkel van een hard plastiek zakkammetje, als hij tandje voor tandje los liet komen. Klonk als een xylofoon
De nachten kon hij heel lang huilen als kind, waardoor mijn ouders radeloos werden, en mij als oplossing naast hem in bed lagen. Zacht zong ik liedjes voor hem en genoot van het samen zijn waarna we samen heerlijk in slaap vielen .
Communiceren vond hij ook een ramp.....op één communicatie-kanaal na... muziek.
Zijn vocabulair op de piano was zo verfijnd, de klanken die hij combineerde rolde samen tot nieuwe symfonieën. Zijn vingers gleden over de zwarten en witte toetsen, voor hem zat er geen verschil in. Later herkende ik de klanken in jazz accorden .
Samen konden we uren achter de piano zitten. Hij spelend ik zingend. Liedjes van de Beatles en Elton John waren onze favorieten. Zakte ik met mijn stem dan volgende hij met de piano.
Vol overtuiging vertolkte we Russisch, Frans en Israëlisch liedjes met gemak absoluut niet gehinderd door linguïstisch barrières.
Woorden hadden voor Martin so wie so geen betekennis.
Op een paar essentiële woorde na; Auto rijden, appelmoes, ketchup, koffie en ...”hoef niet meer”.
Vlak voor kerst is hij overleden, nu 5 jaar geleden, aan een aangeboren hartafwijking
Deze broer heeft mij zoveel geleerd over; spreken zonder woorden, je verbinden met een ander en oordeelloos zijn. Puur leven vanuit zijn gevoel en behoefte.
Zoveel met hem gemusiceerd, zoveel ontvangen.
Het was een feest om zijn zus te zijn.