Ooit toen ik zes was, kwamen de kinderen van de hogere klas joelend uit school rennen
Yeeeeh...ze hadden een dag vrij omdat hun juf ziek was en er geen vervanging was. Ik begreep de lol niet. Ik vond het heerlijk op school. Ik ontdekte net de magie van letters en cijfers, verrukkelijk.!Op school ben je samen met leeftijd genootjes, kun je spelen op het plein en samen liedjes zingen. Het leven kon niet mooier zijn, dan op school.
De pret van die magie ging er wel een beetje af. Ik rolde de letters iedere keer door de war. Vergeleken met andere kinderen duurde het lang voordat ik het woord uit kon spreken. Als ik 11 ben, kwam er een leuk experiment op school. Ja...laten we leesgroepjes maken op niveua...alle klassen door elkaar. Wat misschien best wel leuk is als je als zes jarige tussen 10 of 11 jarige zit. Ik zat als enige 11jarige tussen 6 jarige. Dat doet iets met je.
Mijn zussen gingen naar de huishoudschool. Ik ook. Daar was geen discussie over mogelijk. Hoewel ik super leergierig was, oké ik struikelde over de letters. Zo rolde ik door LBO, MBO, naar HBO. Voortgedreven door mijn enorme nieuwschierigheid.
In de introductie week van het HBO, voelde ik me als een vlinder tussen de bloemen. Allerlei kleurrijke types. Allerlei heerlijke kunstzinnige mensen. Dan komt het gesprek op ... van welke havo kom jij. Ik hoorde afwisselend havo of vwo. Ik kon de uitzondering bijna niet dragen. “Ik kom van de huishoudschool”. Mijn oordeel van huishoudschoolmeisjes hing zwaar om me heen. Er viel een ijzige stilte, ja...wat moest je daar nu op zeggen.
Het bleef verrukkelijk op school,en genoten mijn docenten van mijn creatievteit, behalve mijn creatieve letterkeuze.
Het spel van de letters is nooit helemaal goed gekomen. Mijn kunstgeschiedenis juf schreef onder mijn toest. “Dit niveau accepteren wij niet op het HBO”. Waar ze duide op mijn letterkeuze’s, inhoudelijk was ik één van de weinige die negens voor haar vak haalde. Gewoon omdat ik snoep van mensen en geschiedenis.
Een andere docenten gingen aandringen dat ik een dyslectie onderzoek moest gaan doen.
Dat kostte twee a drie duizend gulden. Daar kon ik als student niet over heen kijken. Het werd me ook duidelijke dat je met dat onderzoek niet beter ging schrijven, maar dat het vooral om erkenning ging. Hier werd ik zeer opstandig van. Want daarmee zou ik een certificaat krijgen dat ik geoorloofd fouten mocht maken. Je kunt het toch ook zonder briefje erkennen.
Ik ontdekte dat dyslectie ook vele plussen heeft. Sterker nog eigenlijk zou iedereen wel dyslectisch willen zijn. Met deze enorme drie dimensionale hersenen. Kun je bouwen, beeldhouwen, wegen aanleggen, machines ontwerpen en repareren.
Ze zorgen voor een enorme inbeeldingsvermogen zodat je heel goed in kan voelen waar iemand is, wat die gene nodig heeft. En je kunt je beter oriënteren in het verkeer.
Gek toch, dat er zo de nadruk gelegd wordt op iets wat iemand niet kan.
Hoe leuk wordt het leven
Als we van autisten gaan benoemen, hoe goed die kunnen ordenen en structureren, zo super gevoelig zijn, waardoor je het wel laat om ze in een grote groep mensen te stoppen. En vergeet hun trouw niet. Of als we ADHD gewone enorme energieke mensen zijn met vele plannen, die moet je niet op een stoel zetten. Vier het leven, vier de verschillen. Van generaliseren wordt niemand blij. Ieder wil zijn talenten in de wereld zetten. Zo weven we samen een web met vele kleuren en mogelijkheden.